Atomic Blonde

2017 // David Leitch (Dir.), Kurt Johnstad (Wr.)

Based on the graphic novel “The coldest City” by Antony Johnston and Sam Hart

Η πράκτορας (Charlize Theron) πηγαίνει εκ μέρους των Βρεατνών στο Δυτικό Βερολίνο πριν πέσει το τοίχος για να συναντήσει τον πράκτορα Πέρσιβαλ (James McAvoy) με σκοπό να βρούνε μία λίστα που θα αποτρέψει τη συνέχιση του Ψυχρού πολέμου κατά σαράντα χρόνια. Παράλληλη πλοκή είναι ότι η ίδια ψάχνει να βρει και έναν διπλό πράκτορα-προδότη, τον Σάτσελ, ώστε να τον ξεμπροστιάσουν και να τον εκτελέσουν, ενώ η ίδια βιώνει την απώλεια και το πένθος για τον εραστή της και πράκτορα Γκάσκοϊν. 

Δεν ξέρω πώς στο καλό κατάφεραν να αγοράσουν τα δικαιώματα για αυτές τις κομματάρες που παίζουν από πίσω και κάνουν την ταινία να μοιάζει σαν βιντεοκλίπ. Και εκεί πιστεύω ότι έγκειται η μη τελειότητα της ταινίας. Βάζοντας τέτοια φοβερή και ανεπανάληπτη μουσική από πίσω, τέτοια που κάθε μέλλουσα κινηματογραφίστρια οραματίζεται για το έργο της, τοποθετώντας σταρς σε βασικούς ρόλους και παίρνοντας την ιδέα ενός πολύ καλού κόμικ, υποκύπτεις στο σφάλμα ότι έχεις τα πάντα. Άσε που σε μία σκηνή δράσης η πανέμορφη Charlize μπαίνει σε ένα σινεμά και παίζει το Stalker του Tarkovsky από πίσω. Δηλαδή, θέλει προσπάθεια για να μη βγει καλό το αποτέλεσμα της ταινίας. Όλα τόσο στιλιζαρισμένα και φορτωμένα με μία εξαιρετική αισθητική που όμως φαίνεται να μη λειτουργεί και να μη συνυπάρχει με τα επιφανειακά περιεχόμενα δράσης. 

Λείπουν πράγματα από την ταινία που θα την κάνανε αριστούργημα. Όλα είναι τόσο τέλεια που δεν γίνονται πιστευτά. Η Atomic Blonde τρακάρει με ένα αυτοκίνητο και μένει άθικτη. Ρίχνει ντουλάπες, ξυλοκοπεί μπάτσους, παρότι αδύνατη και με παπούτσια μπότες στιλέτο είναι η νικήτρια σε όλες τις μάχες, μπορεί και μόνη της καλά και είναι φοβερή, τέλεια και bisexual. Τους δέρνει όλους με περισσή άνεση, σαν να μην καταλαβαίνει τίποτα. Οι χρόνοι συμβαδίζουν με την ατμόσφαιρα του κόμικ, είναι έντονοι, μικροί και κοφτεροί, ωστόσο δεν σου επιτρέπουν να επεξεργαστείς αυτό που βλέπεις κι ας είναι τεχνικά αψεγάδιαστο. Εντάξει, αυτό δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν αξίζει. Έχει σκηνή καταδίωξης με τη Theron, αφού έχει δείρει και εξοντώσει τους άνδρακλες αντίπαλους της Στάζι, να τρέχει να φύγει και να παίζει soundtrack το “I ran” των Flock of seagulls. Καλά, είναι θεά, μετά από λίγο μας δείχνει τις άριστες ικανότητες υποκριτικής της και μέσα στο νερό. Πόσο συχνά γίνονται αυτά, δηλαδή; Εντυπωσιακό. Η κίνηση της κάμερας και η σκηνοθεσία είναι φοβερά στις σκηνές μάχης και καταδίωξης. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το ιστορικό τοπίο είναι έντονα φορτισμένο, καθώς το τείχος του Βερολίνου πέφτει. Η πρωταγωνίστρια μέσα σε όλα αυτά τη βγαίνει από πάνω σε όλους τους δύστροπους κι ανίκανους πράκτορες και καταφέρνει να επιζήσει.