(BPM)
2017 // Robin Campillo
Είναι το Pride
(2014) που ήταν πιο γιορταστική ταινία, είναι και το Normal Heart (2014) που είναι πιο
δραματική και συγκινητική σε σημεία και τώρα έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα
περίπτωση ακτιβιστικού κινηματογράφου: BPM, 120 battements par minute (2017).
Να είστε
προετοιμασμένες/οι με χαρτομαντιλάκια να αντιμετωπίσετε αυτό το έξοχο δράμα για
τη διαχείριση του άγνωστου για τα τότε δεδομένα ιού Aids στη Γαλλία.
Η ταινία αφορά τη δράση μίας ομάδας που προσπαθεί να ενημερωθεί και να
ενημερώσει τον κόσμο για τον HIV.
Η ομάδα αποτελείται κυρίως από οροθετικές/ούς και νοσούντες, οπότε το θέμα
είναι ήδη αρκετά έντονο συναισθηματικά. Ελπίζω, βλέποντάς τη να διαπιστώσετε κι
εσείς πώς η πιο απλή κινηματογράφηση μπορεί να αποδώσει ένα τέτοιο ζήτημα.
Σημαντικό είναι ότι η ταινία δείχνει τον τρόπο λειτουργίας των συνελεύσεων (δεν
έχω ξαναδεί να αναλύονται οι κανόνες μίας αυτοοργανωμένης συνέλευσης σε ταινία,
προτείνετέ μου αν έχετε δει κάπου αλλού κάτι αντίστοιχο). 
Το παιχνίδι ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι
είναι και θεματολογικό και υφολογικό στοιχείο, οπότε και βλέπουμε απίστευτες
σκηνές χορού, χωρίς περιττά στοιχεία και φορτώματα. Smalltown boy από Bronski Beat, ανθρώπινη δυστυχία και απελπισία, μάχη με τις φαρμακευτικές και με τον ίδιο τον
θάνατο που καραδοκεί ανελέητος, πληγώνοντας τον έρωτα. Πολύ τρυφερές σκηνές και
χωρίς υπερβολές, καθώς το θέμα είναι φλέγον από μόνο του.
Μία πολύ δυνατή ταινία που συσχετίζεται με την αντιμετώπιση της νόσου, το στίγμα, τον σεξισμό που ακόμα καλά κρατεί, δυστυχώς και είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα, αλλά και τον έρωτα που όσο δυνατός κι αν είναι, δεν υπερβαίνει δυστυχώς τον θάνατο. Ο έρωτας εδώ γίνεται μία δήλωση ζωής, μία δήλωση πολιτικής πράξης και αντίστασης -στον καπιταλισμό των φαρμακευτικών από τη μία και στην διαρκή διαμάχη με το τέλος από την άλλη.
